Ինքնաձիգի նշանոցից մինչև դաշտում աշխատող գյուղացին քանի՞ մետր է… Մի երկու հարյուր: Թե մատդ սեղմես ձգանին… Բայց ես նույնիսկ մտքիս ծայրով նման բան չեմ անցկացնում: Գյուղացին հողի ծառան է, ես՝ հայրենիքի զինվորը: Հետո ի՞նչ, որ գյուղացին հայ չէ, հետո ի՞նչ, որ գյուղացին ադրբեջանցի է: Հողի աշխատավոր է: Մարդ, որ օրնիբուն մեջք է ծռում հողի վրա: Հաստատ համոզված եմ՝ հողի աշխատավորը պատերազմ չի ցանկանա, հողի աշխատավորը խաղաղության կողմնակից է: Ի՞նչ կապ ունի՝ ի՞նչ ազգի է պատկանում: Այդ գյուղացին, ու իր նման էլի շատերը, վստահ են, որ հայ զինվորն իրենց վրա գնդակ չի արձակի ու աշխատում են հանգիստ: Է, թող աշխատեն, ես նրանց նկատմամբ քեն ու ոխ չունեմ: Ես ոխ չունեմ նաև թշնամու զինվորի նկատմամբ: Ես իմ հողի ու ջրի տերն եմ, պապերիցս ինձ ժառանգություն մնացած էս լեռնոտ ու քարոտ հողի պահապանն ու տերն եմ: Ժառանգել եմ ու ժառանգություն եմ թողնելու զավակներիս: Իսկ գյուղացին, թեկուզև թշնամու, հողի աշխատավոր է, և հողի աշխատավորին ձեռք տալը իսկական տղամարդու գործ չէ:
Ուրիշ են թշնամու հենակետերը: Թե լավ մտածես՝ էդ հենակետի պաշտպանական կառույցների հետևում ինձ նման տղերք են, որոնց ուղեղները լվացել են: Ականջներն են լցրել, թե ամեն ինչ իրենցն է: Լեռները, մեր ունեցած քիչ դաշտերը, քաղաքները…. Աշխարհն ամբողջությամբ՝ Ափշերոնից մինչև, ով գիտե, որ ջանդամը: Խելք ունեցողները, անշուշտ, չեն հավատում, բայց ո՞վ է չափել հակառակորդի բոլոր զինվորների խելքը: Եվ համոզված են կամ հավատում են, որ իրենք ու իրենց պատմությունը դարերի խորքից է եկել: Ու խելացի մեկը չկա, որ հարց տա.
-Բա որ էդ բոլորը քոնն են, ինչո՞ւ են հիմա քեզ պատկանող հողի ամեն ձորի մեջ ու սարի վրա խաչեր դրած: Քո նախնիները ո՞ր օրվա խաչապաշտն են: Ինչո՞ւ են խաչքար սարքել:
կարդացեք այստեղ՝ http://www.hayzinvor.am/27573.html
Комментариев нет:
Отправить комментарий