Չափազանց մեծ է
գնդապետ Գրիգորի Սահակյանի հրամանատարությամբ գործող խառը հրետանային
զորամասի ավանդը Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ազատագրման համար մղված
պայքարում: Եվ հրադադարի հաստատումից գրեթե քսանհինգ տարի անց այսօր այստեղ
իրենց ծառայությունը շարունակում, երիտասարդ սերնդին ռազմական տեխնիկայի
ճիշտ օգտագործման գաղտնիքներն են սովորեցնում պատերազմի բովում թրծված
բազմաթիվ սպաներ, ենթասպաներ: Նրանցից մեկն էլ հակատանկային վաշտի
հրամանատար, կապիտան Գարիկ Ղուկասյանն է: Ստեփանակերտի թիվ 7 միջնակարգ
դպրոցի սանը տասնհինգ տարեկանում է համալրել ազատարար բանակի շարքերը՝
ընդգրկվելով հատուկ նշանակության զորամասի հետախուզական ջոկատներից մեկում:
Եվ քանի որ իր զինվորագրվելուց վեց ամիս անց մարտական գործողություններն
ավարտվել էին, նա իրեն պատերազմի լիարժեք մասնակից չի համարում:
-Վեց ամիսն ինչ է որ, ուրիշները երեք-չորս տարի են կռվել,- ասում է մի տեսակ ինքն իրենից նեղացած: Հրադադարից հետո Գարիկը շարունակել է ուսումը, ավարտել միջնակարգը, հետո համալսարանում ձեռք բերել իրավաբանի մասնագիտություն: Բայց մեր ժամանակներում, քանի դեռ առկա է պատերազմի վերսկսման վտանգը, զենքին տիրապետող բոլոր արցախցիների ուշքն ու միտքը բանակն է:
կարդացեք այստեղ` http://www.hayzinvor.am/29286.html
-Վեց ամիսն ինչ է որ, ուրիշները երեք-չորս տարի են կռվել,- ասում է մի տեսակ ինքն իրենից նեղացած: Հրադադարից հետո Գարիկը շարունակել է ուսումը, ավարտել միջնակարգը, հետո համալսարանում ձեռք բերել իրավաբանի մասնագիտություն: Բայց մեր ժամանակներում, քանի դեռ առկա է պատերազմի վերսկսման վտանգը, զենքին տիրապետող բոլոր արցախցիների ուշքն ու միտքը բանակն է:
կարդացեք այստեղ` http://www.hayzinvor.am/29286.html