Դրախտիկը, ճիշտ է, թշնամու անմիջական նշանառության տակ չէ, բայց սահմանային շատ գյուղերի նման բազմաթիվ հոգս ու ցավ ունի։ Ջուրը ժողովրդի ուժերով քաշեցինք, բայց գազ չկա։ Դեպի գյուղ բերող ճանապարհները քիչ թե շատ կարգին են, սակայն գյուղամիջյան ճանապարհներն անմխիթար վիճակում են… Մեզ մոտ էլ երիտասարդները զբաղմունք չունեն։
Կավարտեմ ուսումս, հետո՞… Աստված գիտե… Մեր գյուղացիներից շատերն են գնում արտագնա աշխատանքի։ Ոմանք վերադառնում են, ոմանք էլ ոչ…
Տղաներն իրենց պարտքը կատարել են հայրենիքի հանդեպ, և թվում էր, թե միայն խանդավառ, անհոգ խոսքեր պետք է լսեի, բայց, դե վաղուց արդեն նախկին անվստահ, երկչոտ պատանիները չեն, նրանք արդեն հասուն մարդիկ են, առնական տղամարդիկ, որ մտահոգ են իրենց ճակատագրով, իրենց հայրենիքի վաղվա օրով… Նրանք տուն են վերադառնում և՛ ֆիզիկապես կոփված, և՛ հոգեպես.. Նրանք գիտակցում են իրենց դերը և լցված են իրենց ապագան կառուցելու, հայրենի եզերքը սեփական ձեռքերով շենացնելու վճռականությամբ: Բարի ճանապարհ Մեծ Կյանք, հայրենյաց քաջ զինվորներ, դուք ծառայության ընթացքում ձեռք եք բերել այն բոլոր հատկանիշները, որոնք, հուսամ, կօգնեն ձեզ գտնելու ձեր իսկական տեղը այս կյանքում… Դուք զորացրվում եք, բայց քաղաքացիական կյանքում էլ կմնաք իբրև Հայրենիքի զինվորներ…
կարդացեք այստեղ՝ http://www.hayzinvor.am/27092.html
Комментариев нет:
Отправить комментарий