Քահանան գլուխը հենեց պատին և հայացքը հառեց ամպերով պատած երկնքին: Աստղերը չէին երևում, ծառերը աննշան քամուց տարուբերում էին տերևները՝ մի սրսփուն շշունջ սփռելով շուրջը: Հսկա ընկուզենին ասես խորասուզված էր ինքն իր մեջ, թթենիները լալկան փոքրիկ աղջիկների էին նմանվում, որոնց լացը կտրելու համար լուսինը ամպերի արանքից ծիկրակելով մեծավարի խաղում էր հետները:
Գիշերը գաղտագողի, անձայն իջնում էր ասես միայն ինքն իր համար, և աշխարհում ամեն ինչ խաղաղ, անմեղ ու մի քիչ թախծապատ էր թվում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий