ԱՌԱՔԵԼՈՒԹՅՈՒՆ ԼԻԲԱՆԱՆՈՒՄ

Ուղիղ մեկ ամիս է, ինչ հայ խաղաղապահների ստորաբաժանումը իտալական զորախմբի կազմում մասնակցում է ՄԱԿ-ի հովանու ներքո իրականացվող «Լիբանանում Միացյալ Ազգերի Կազմակերպության ժամանակավոր ուժեր» (ՅՈՒՆԻՖԻԼ) առաքելությանը: Ո՞րն է խաղաղապահ ստորաբաժանման առաքելությունը, ինչպե՞ս են նրանք հարմարվել տեղանքին, ի՞նչ բարդության խնդիրներ են իրականացնում, ի՞նչ յուրահատկություն ունի տվյալ ռազմակայանը:

«Հայ զինվոր» թերթի թղթակից կապիտան Շուշան Ստեփանյանը զրուցել է խաղաղապահ զորամասի հրամանատար, գեներալ-մայոր ԱՐԹՈՒՐ ՍԻՄՈՆՅԱՆԻ հետ:

-Պատասխանատու և դժվարին ծառայություն է, ինչ խոսք, թեև Լիբանանում, իմ կարծիքով, ավելի հանգիստ պետք է լինի, քան Աֆղանստանում…

-Ավելի պատասխանատու և դժվարին չէ, քան սահմանին՝ առաջնագծում կանգնած հայ զինվորինը… Իհարկե, ութ ժամ հատուկ հանդերձանքով կանգնելը ֆիզիկական գերհոգնածության է հանգեցնում: Եթե անգամ չկրակեն, եթե ուրիշ ոչ մի վտանգ էլ չլինի, հենց միայն այդ հագուկապը բավական է: Ինչ խոսք, Լիբանանում համեմատաբար ավելի հանգիստ է, քան Աֆղանստանում: «Շամա» ռազմակայանի մոտակայքում լուրջ ռազմական գործողություններ չեն ընթանում: Վտանգը մահապարտ ահաբեկիչներն են, որոնց թիրախը ռազմակայանների անցագրային կետերն են: Պետք է կանխարգելել մահապարտի մուտքը տարածք, բայց եթե նա հայտնաբերվում է անցագրային կետում, ինքնըստինքյան ծառայողների համար վտանգի աղբյուր է դառնում: Նման մի քանի ծանր դեպք եղել է Քաբուլում` մահապարտները ամերիկյան ռազմակայանի անցագրային կետում պայթեցրել էին իրենց, զոհվել էին ամերիկացի եւ վրացի խաղաղապահները: Կարելի է ասել՝ անցագրային կետերը հսկող խաղաղապահները չպայթած ռումբի վրա են ծառայություն իրականացնում:

կարդացեք այստեղ` http://www.hayzinvor.am/29766.html