ՑԱՎԻՑ ՄԻՆՉԵՎ ՀՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ

Հովսեփ Փոլադյանի այգին կարմիր-դեղին կակաչներով է ծածկված, իսկ ծառերի վրա դեռ ծաղիկներ կան: «Հովսեփը ծաղիկներ շատ է սիրում»,- ասում է տիկին Թամարան: Ու ես առանց հրավերի մտնում եմ այգին: Ծաղիկների բույրը տարածվել է շուրջը: Ամենուր գույներ են…

-Պարոն Փոլադյանը եկավ,- լուսանկարիչ Արեգը ձեռքով է անում ինձ:

-Հովսեփ Փոլադյան,- 84-ամյա տղամարդը մեկնում է ձեռքը,- Գևորգի ասած լրագրո՞ղն եք:

«Գևորգը» մեր թերթի գլխավոր խմբագրի տեղակալն է` Գևորգ Ասատրյանը, իսկ Հովսեփ Փոլադյանը Թեհրանի «Նաիրի» տարրական դպրոցի ուսուցիչներից մեկը` Գևորգի հայերենի ուսուցիչը: Մեկ, թե երկու տարի առաջ Գևորգ Ասատրյանը մի հոդված էր գրել` «Թեհրան-46» վերտառությամբ: 1965թ.-ին Մեծ եղեռնի 50-ամյակն էին նշել Թեհրանի «Նաիրի» դպրոցում, ու հոդվածը ամփոփում էր լրագրողի` տասնամյակների վաղեմության հիշողություններն ու ապրումները: Ի՞նչ իմանար Գևորգ Ասատրյանը, որ իր ուսուցիչը շատ տարիներ հետո, արդեն ծերունազարդ, Թեհրանից տեղափոխվելու է Երևան… որ կարդալու է հոդվածն ու փնտրել-գտնելու է իր երբեմնի աշակերտին, որին վերջին անգամ տեսել էր մոտ 50 տարի առաջ:

-Գևորգը ո՞նց էր սովորում,- հարցնում եմ ցածրաձայն, իբր` Դուք ճիշտն ասեք, ես ոչ ոքի չեմ ասի…

Հովսեփ Փոլադյանը ներողամիտ ժպտում է

Շարունակությունն այստեղ, http://www.hayzinvor.am/31596.html